Met zweethandjes, een misselijk gevoel en een snel verhoogde hartslag loop ik buiten. Normaal is buiten fijn, ik kom daar niet zo vaak op het moment. Maar nu is buiten de weg naar een nieuwe stap in mijn leven. En elke stap vandaag is dichterbij mijn confrontatie van mijn heftige angst voor naalden. Ik voel me ergens alsof ik iets wat “crimineel” is ga doen. Niemand ziet wat ik ga doen, maar in mij kolkt het. Gelukkig voel ik het warme kleine handje van mijn dochter in mijn hand. Haar gekwebbel laat de gekte niet doen overlopen in mijn hoofd.
Angst voor naalden
Ik schreef al eerder een blog over mijn prikfobie. Terwijl ik die fobie deelde en mijn verhaal schreef, kwam ik erachter dat mijn angst niet echt in prikken zit. Angst voor naalden, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Maar ik heb wel een grote angst voor mijn aders. Ik kan niet tegen dikke aders, ik kan niet tegen aders zien of voelen. Het wrijven over de ader en aandrukken van een doekje na het bloedprikken vind ik het meest heftige moment. En soms is ernaar kijken al reden om naar te worden. De angst voor aders bestaat niet officieel als erkende fobie, dus ik heb het zelf phlebofobie genoemd. Maar heb ik ook angst voor naalden?
Ik weet op dit punt oprecht niet of ik angst voor naalden heb. Ik zit in een proces van ziekte wat alweer 2 jaar duurt. Het is een langdurig en ingewikkeld proces met vele uitdagingen. Vooralsnog is er geen behandelplan aangeslagen en ik ben moe en mijn geduld begint op te raken. Tegelijk probeer ik sterk te blijven en te kijken naar mogelijkheden. Vandaag ga ik een nieuwe weg inslaan van mijn behandelplan: mijn pillen worden omgezet naar injecties. Dit zou nog effectiever moeten werken en de bijwerkingen zijn waarschijnlijk minder. Dus ik ga ervoor, met goede hoop. Het is ook fijn om nieuwe dingen te leren en minder afhankelijk te zijn. Maar op sommige momenten heb ik behoefte om in een hoekje te gaan huilen, als mijn fobie de overhand krijgt.
Prikles met angst voor naalden
Vandaag is de dag dat ik prikles krijg. In de ochtend heb ik mijn naalden en naaldencontainer opgehaald. (Nee lieve dochter, dat is geen nieuw speelemmertje) En in de middag krijg ik les en begeleiding met het injecteren. Dit gebeurd in het ziekenhuis en ik ben heel blij met deze goede begeleiding. Ze weten van mijn prikangst en angst voor naalden af. Terwijl ik deze blog schrijf, ga ik dus ook echt voor het eerst naar de prikles en mezelf proberen te injecteren met een naald! Eerlijker en actueler kunnen jullie een ervaring niet krijgen. Het is tijd om te fietsen. Ik ben echt heel benieuwd of het me gaat lukken of niet. Iedereen om me heen heeft vertrouwen, wat fijn is. Maar ik hou wel rekening ermee dat het me niet lukt en dat dit ook oké is.
13.30
prikles
Heftig uurtje
Zwetend en erg zenuwachtig stap ik het ziekenhuis binnen. Er heerst een fijne rust en kalmheid op de afdeling en ik word netjes op tijd geholpen. De reumaverpleegkundige neemt de tijd en we beginnen met de belangrijke informatie. Zoals dat ik echt de naalden en eventueel gemorste vloeistof heel secuur moet verpakken en weg moet gooien. Daarna pakt ze er oefenmateriaal bij en mag ik oefenen met een lesnaald in een stukje nephuid.
Mijn handen trillen zo erg en bij het zien van de naald schrik ik toch. Het is vrij lang en dik en dit moet ik zelf in mijn huid duwen. Er zit een veringsmechanisme in, dat betekend dat na het injecteren van de vloeistof de naald in het omhulsel terugveert. Ik schrik best van de terugslag maar ik hoef geen naald uit mijn been te trekken. Ik voel niet echt angst voor naalden maar ben wel onder de indruk.
Gelukkig mag ik in mijn bovenbeen injecteren, in mijn buik durf ik niet. En nu gaan we voor het echt. Ik kies een prikstukje uit van mijn bovenbeen en maak dit schoon met alcohol. Even 30 seconden laten opdrogen. Daarna ben ik aan het klooien met de dop die ik er niet afkrijg. Meteen schieten er tientallen doemscenario’s in mijn hoofd. Dat ik de naald breek of dat de dop eraf schiet en mijn vinger in de naald terecht komt. Het lukt me uiteindelijk en meteen schiet er veel vloeistof uit. Geen probleem zegt de reumaverpleegkundige rustig en we vangen het netjes op. Oké.. nu moet ik dus die gigantische naald in mijn been doen. Ik kan het gewoon niet. Ik voel geen angst voor naalden, maar ik kan het gewoon niet!
3 2 1….
De naald drupt doordat ik zo lang wacht en ik moet het gewoon van mezelf proberen. Ik haal rustig adem, zoek mijn plekje op in mijn been en ik breng de naald naar mijn huid. Ik voel de weerstand van de opperhuid en de reumaverpleegkundige zegt op kalme toon dat ik even moet doorduwen. Dat doe ik en – plop – na die weerstand glijdt de naald als een heet mes door de boter mijn been in. Ik duw helemaal door en pak dan de injectienaald over met mijn linkerhand. Met rechts ga ik langzaam de vloeistof injecteren. Het helpt door erbij te tellen.
Ik wacht op het terugveermechanisme… Maar niks! Shit shit shit, ik raak in paniek want er gebeurd niks. Wat als het opeens mis gaat en de naald afbreekt in mijn been. De reumaverpleegkundige neemt het kalm over en we halen de naald er rustig uit. Wat niet vervelend voelt eigenlijk, maar mijn angst voor naalden is even helemaal op een toppunt.
Wat blijkt, deze injectienaalden van mij hebben geen terugveermechanisme! En eigenlijk vind ik dat prima. Het was best wel een klik en wat kracht en nu heb ik het zelf in de hand. De reumaverpleegkundige voelt zich wat schuldig maar ik vind het oprecht niet erg. Ik heb weer wat geleerd over diverse injecteermechanismen. En buiten dat… I dit it!!! Ik heb het gewoon gedaan. Een klein drupje bloed vormt, je kan een bloedvaatje raken. Maar dat vind ik geeneens erg. Mijn maag begint te rommelen en ik krijg onwijze trek. Een teken van ontspanning! Ik ben de angst voor naalden de baas geweest vandaag.
Groeien
Ik ben intens moe, voldaan en trots. Voel me trillerig en heb trek. Ik schrijf nog even wat stappen op voor mezelf, stel wat vragen en voel me best goed. Ik mag altijd bellen als het niet lukt of als ik onzeker ben. Deze begeleiding is echt heel fijn en heeft ervoor gezorgd dat ik dit durf. Tegelijk besef ik me dat deze stap en ervaring mij misschien wel kan helpen tegen mijn angst voor naalden. Misschien door dit zelf te doen, groeit er een soort van rust en gemak. Misschien ook niet. Maar het is het proberen waard! Het is sowieso fijn om iets nieuws te leren en om soms buiten je comfortzone te gaan. Dit laat je altijd groeien.
Ik verlaat de kamer met een trots gevoel en zodra ik in de lift sta heb ik al 3 mensen geappt met: I dit it!! Gelukkig heb ik fijne support om me heen en dat helpt mij ook door deze spannende dag heen.
Ik heb vandaag dus geleerd om met mijn extreme angst om te gaan. Om mezelf te injecteren. En dat mijn angst voor naalden niet heel groot is. Mijn angst voor aders daarentegen is het heftigst. Volgende week maandag zal het uitwijzen of ik het echt kan alleen maar ik heb goede hoop! En dan doe ik het lekker in de avond. Want de vloeistof is vrij bijtend en mijn kleine meid is gek om op mama haar benen te klimmen en springen. Maar wederom helpt haar aanwezigheid mij om te kunnen handelen met deze heftige emoties. En die dikke knuffels en kussen van mijn dochters doen me beseffen waarvoor ik zo sterk ben en dat ik door kan gaan.
Hebben jullie angst voor naalden, aders of scherpe voorwerpen?
Angst voor naalden tips
Wat mij kan helpen om mezelf even wat rustiger te maken is om de inhaler van Chi te gebruiken met de relax olie ook van Chi. Het is geen medicijn maar het werkt ondersteunend en kalmeert me. Ook voor het slapen is dit echt heel fijn.
Leuk om nu onderdeel te zijn als gastblogger hier.
- Rainbow High Classic Dolls met een twist, diertjes en slijm! - 16/04/2024
- IQ Gears, een SmartGames om van door te draaien - 12/04/2024
- Princess Peach Showtime, een Nintendo Switch game - 28/03/2024
Oma Will
Friday 30th of April 2021
Ik vind het helemaal niet eng als ik een injectie moet krijgen. Vorige week nog, de eerste vaccinatie voor corona. Maar ik zou het niet kunnen om mijzelf een prik te geven. Lijkt mij super eng. Knap van jou dat je het durfde.
Selena
Friday 30th of April 2021
Een vaccinatie valt me inderdaad mee, maar bloedprikken of jezelf injecteren is een ander verhaal. Maar bedankt voor de aardige woorden, ik hou vol! (met zweethanden en flinke tegenzin, misschien gaat het ooit wennen :)) ~ Selena